Rozdział 8 cz. 1

James zdjął już opatrunek z mojej nogi, mogłam już chodzić i biegać, mogłam....odejść.
Nie wiem dlaczego ta myśl tak mnie przytłaczała, przecież chciałam tego...prawda ?
Przecież ja już nie potrafię zostać gdzieś na stałe, ponieważ czuje się jak zamknięta w klatce. Przywykłam do życia na otwartym terenie.
Jutro z samego rana postanowiłam ruszyć dalej w drogę.
Siedziałam w pokoju, na parapecie i nadal patrzyłam się na las, który rozciągał się za oknem aż po linie horyzontu.
Tam jest moje miejsce....przecież ja....już nie mam domu, ani rodziny...nie mam nikogo.
Nagle do pokoju wszedł Kendall.
- Jutro wyruszasz w dalszą drogę ? - zapytał
- Tak z samego rana 
- Wiesz...Pamiętaj że w każdej chwili możesz tu wrócić, z chęcią cię przyjmiemy.
Uśmiechnełam się do niego.
- Dziękuje za miłe słowa, ale nie próbuj mnie zatrzymać - powiedziałam
- Rozumiem że pragniesz wolności...Chciałem tylko żebyś wiedziała, że możesz do nas wrócić - powiedział
- Dziękuje - powiedziałam
Ohh gdybyś wiedział czego pragnę jeszcze po za wolnością - pomyślałam  
Nagle zapadła cisza. Czułam na sobie wzrok Kendall'a przez co odczuwałam drobny dyskomfort.
- Kendall... - zaczełam, ale on zbliżył się do mnie, a ja zaniemówiłam.
Teraz zauważyłam jak bardzo jest przystojny...Ma cudowne zielone oczy ...
Nagle przytulił mnie, co nie ukrywam trochę mnie zdziwiło.
- Mila... muszę ci to powiedzieć... - zaczął, a w mojej głowie zaczeły się roić miłosne myśli.

<< Oczami Kendall'a >>

Zaraz ! Co ja robię !?! Nie mogę jej powiedzieć, co czuje, to wszystko popsuje ! - pomyślałem

- Będę za tobą tęsknić...bardzo tęsknić - wybrnąłem z tego.

 Mila wyglądała na lekko zdziwioną, ale nie dała tego po sobie poznać

- Ja też będę za tobą tęsknić - odpowiedziała z bladym uśmiechem.

- Pójdziesz z nami na polowanie ? - zapytałem

- Nie, nie jestem głodna, nie dawno zjadłam to co przyniósł mi James

- No dobrze, to ja już pójdę...Miło było cię poznać - wyszedłem z pokoju, czułem jak serce ściska mi żal i smutek.

Ahh...jutro Mila odejdzie, a ja otrząsnę się ze wszystkich uczuć co do niej - pomyślałem oschle.

Wyszliśmy z chłopakami na polowanie, ja oczywiście trzymałem się z dala od chłopaków.
- Schmidt słuchaj, widzimy że coś się dzieje, a ty nic nam nie mówisz, jesteśmy przyjaciółmi. Nie myśl że przemilczysz sprawę, szczerze myślałem że mam do czynienia z dorosłym człowiekiem, a nie z dzieckiem, które nie wie co robić - powiedział w kocim języku.
Nagle coś we mnie pękło....

Rozdział 7

(Oczami James'a)

Obudziłem się. Spojrzałem na zegar. Jest 9:13. Wstałem z łóżka i postanowiłem wypić kawę.

W kuchni natknąłem się na Kendall'a.

- Cześć. - przywitałem się, ale nie odpowiedział mi - Myślisz, że milczeniem coś wskórasz? - powiedziałem przerywając ciszę.

Nadal nie uzyskałem żadnej odpowiedzi. Westchnąłem.

- Słuchaj ... Nie wiem o co ci chodzi ... Ale widzę, że dręczy cię coś ... Wiesz, że mi zawsze możesz powiedzieć ... O wszystkim ... - spróbowałem ponownie.

- Ty nic nie rozumiesz ... Nie mogę ci tego powiedzieć! - odezwał się w końcu.

- Dlaczego?! Co takiego się stało, że nie mogę o tym wiedzieć?! - zapytałem lekko zdenerwowany tą całą sytuacją.

Po raz kolejny nie uzyskałem odpowiedzi. Zobaczyłem tylko, że do oczu Kendall'a napłynęły łzy. Kendall wyszedł z kuchni i poszedł do swojego pokoju zatrzaskując za sobą drzwi.

"Kendall co się z tobą dzieje" - pomyślałem siadają przy stole z kubkiem kawy. 
Na dół zeszli Carlos i Logan w postaci pół na pół. 
- Co jest stary ? - zapytał Logan. 
- Nic - odpowiedziałem, wolałem ich nie mieszać do tej sprawy. 
Oni spojrzeli po sobie. 
- A jak tam nasza postrzelona ? - zapytał Carlos. 
- Wraca do zdrowia szybciej niż myślałem. W tym tempie już jutro będzie mogła wstać z łóżka. - odpowiedziałem.
- To dobrze, że tak szybko zdrowieje. - rzekł Logan i powlókł się w stronę lodówki w poszukiwaniu "czegoś jadalnego".
Carlos usiadł obok mnie.
- Zauważyłeś, że Kendall ostatnio zachowuje się jakoś dziwnie?? - zapytał.
- Zauważyłem ... I niepokoi mnie to, że nikomu nie chce o niczym powiedzieć ... - odpowiedziałem.
- Coż począć ... Wiesz jaki jest Kendall. Ale zapewne wkrótce powie nam co się stało. - powiedział po chwili ciszy.
- Pewnie masz rację ... - przytaknąłem - Pójdę sprawdzić jak się czuje Mila. - dodałem po chwili i wyszedłem z kuchnii kierując się ku pokojowi, w którym przebywała Mila.
- Hej, jak się czujesz? - zapytałem wchodząc do pokoju.
- Całkiem dobrze. Już prawie nie czuję bólu. - odrzekła. 
Siedziała na parapecie w postaci ludzkiej. Była owinięta kocem.
- To dobrze. - powiedziałem i uśmiechnąłem się - Szybko wracasz do zdrowia. Najprawdopodobniej już za dwa/trzy dni będziesz mogła ruszyć dalej. - dodałem.
Mila mi nie odpowiedziała. Siedziała tylko w milczeniu na parapecie i wpatrywała się w las, który widniał za oknem.
Usiadłem obok niej.
- Martwi cię coś?
- Yhmm ... Nie ... Po prostu się zamyśliłam ... Kendall już wrócił?
- Tak.
- To dobrze ... Martwiłam się o niego ... W lesie jest zapewne sporo myśliwych ...
- Nic mu nie jest. Tylko nadal jest naburmuszony ..
Westchnęła.
- Wiesz może o co mu chodzi?
- Niestety nie. Nie chce o niczym nikomu powiedzieć ...
- Miejmy nadzieje, że to nic poważnego ...

(Oczami Kendall'a)

Wpadłem do swojego pokoju. Krew we mnie się gotowała ... A jednocześnie miałem ochotę położyć się na łóżku i już nigdy z niego nie wstawać ...

Usiadłem przy biurku. Zacząłem dokańczać moje opowiadanie. Od dobrych 13 lat piszę opowiadania wypełnione irracjonalnymi scenami. Kiedy uznam, że napisałem ich już wystarczająco dużo czytam je wszystkie, po czym spalam i zaczynam pisać nowe. I tak bez końca.

Gdy skończyłem, spiąłem strony opowiadania spinaczem i włożyłem do teczki.

Usiadłem na krańcu łóżka. Rozejrzałem się po pokoju. Coś mi nie pasowało ...

Nagle zauważyłem, że wazon, który zbiłem ostatniej nocy był cały i stał na szafce nocnej.

Podszedłem do wazonu. Obejrzałem go dokładnie. Ktoś go starannie skleił ...

"No nic ... Zapewne skleił to któryś z chłopaków ..." - pomyślałem i położyłem się na łóżko.

Byłem zmęczony, ponieważ nie spałem ostatniej nocy i zasnąłem, nawet sam nie wiem kiedy ...

To by było tyle na dzisiaj c': 

Proszę o komentarze : 3